من بعضی وقتها عاشق آدمهایی می شوم که کم هستند
یعنی حضورشان انگار کمتر باشد ولی همانقدری که هستند برای اینکه تو را شیفته خودشان کنند کافیست
مثلاً همین که آن زن افغانی توی تنها دو بار زندگی می کنیم می گوید:" من از شهرزاد چیزی نپرسیدم،گفتم بالاخره زندگیه دیگه بالا و پایین داره" کافیست تا من دوستش داشته باشم و یادم بماند او با همه سادگیش می داند بعضی وقتها نباید قصه آدمها را پرسید
یا همین که دیشب از توی تاکسی خیره شده ام به بیرون و می بینم آن خانومه که خیلی زینگول است وقت راه رفتن دستش را می گذارد پشت کمرِ دوستش؛ یکجوری که یعنی من حواسم به تو هست،مواظبت هستم،دارم حرفت را گوش می کنم،کافیست تا خانومه که زینگول است را دوست داشته باشم
همین که آقای راننده وقتی ازش می پرسم چقدر تا فلانجا بدهم خدمتتان می گوید:" فلانقدر دخترم"،کافیست تا من مثل یک بابا دوستش داشته باشم و دلم بخواهد وقت پیاده شدن بوسش کنم
یعنی می خواهم بگویم لازم نیست که آدم حتماً کسی را کامل بشناسد،بعضی آدمها حتی اگر یک لحظه هم باشند توی آن یک لحظه ثابت می کنند که خوبند،و همان یک لحظه برای اینکه به اندازه یک عمر دوستشان داشته باشی کافیست