آقائه چشمهای آرامی داشت
چشمهاش صاف صاف بودند،مثل یک نقطه ای که خطش کنی،بعد خطه را دو تا کنی،بعد دو تایی را باز به هم برسانی و باز نقطه شان کنی و مسیرت هم هیچ توی این خطاطیِ عجیب، کج نشود
بعد آقائه موهای آرامی داشت،موهاش تا روی گردنش بلند بود،و هیچ پیچ و تابی هم نخورده بود
آقائه ریش داشت،از آن جایی که من نشسته بودم فقط می شد گوشه ریشهاش را دید
من چشم از آینه برنمی داشتم،آقائه را دوست داشتم
خوب بود
از آن آدمهایی بود که باید سرت را روی شانه هاش می گذاشتی،هق هق می کردی و بعد بی حرفی،قصه ای،ماجرایی،نگاهش می کردی و می رفتی برای همیشه و همین!
اینها را می نویسم که یادم نرود آقائه مرد آرامی بود و چشمهای پف کرده من؛ دلش برای همه چشمهای آرام دنیا تنگ شده بود